Metoda NDT-Bobath powstała w latach 40 XX w. Od wielu lat jest stosowana na całym świecie, zarówno dla dzieci jak i dorosłych. W Polsce koncepcja NDT-Bobath stosowana jest z powodzeniem w terapii wcześniaków, niemowląt i dzieci starszych z zespołami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju ruchowym. Nauczanie prawidłowego ruchu odbywa się poprzez sterowanie punktami kluczowymi ciała (głową, obręczą barkową i obręczą biodrową). W terapii wykorzystywane są różnego rodzaju sprzęty ułatwiające dziecku prawidłową aktywność antygrawitacyjną. Należą do nich wałki, piłki, kliny czy deski równoważne. Są one pomocne, ale nie konieczne. Ważniejsza jest wiedza terapeuty o rozwoju prawidłowym i nieprawidłowym, o sposobach rozwiązywania problemów psychoruchowych pacjentów. Metoda nie polega też na nauczaniu pełzania, czworakowania, siadania czy chodzenia, a na pokazaniu podstawowych elementów ruchu wchodzących w skład omawianego mechanizmu odruchu postawy. Metoda NDT-Bobath powstała dla dzieci u których stwierdzono mózgowe porażenie dziecięce, ale może być stosowana także u dzieci z innymi zaburzeniami, zespołami i chorobami np.: u pacjentów z przepukliną oponowo-rdzeniową, zespołem Downa, opóźnieniem psychoruchowym, wadami postawy ciała, uszkodzeniem splotu barkowego, kręczem szyi oraz zburzeniami integracji sensomotorycznej. Tak szerokie spektrum stosowania omawianej metody jest możliwe ze względu na to, iż we wszystkich wymienionych problemach dzieci nieprawidłowo gromadzą doświadczenia zmysłowo-ruchowe. Koncepcja NDT-Bobath umożliwia dokonywania korekty w sposobach zbierania tych doznań.